Απλάδα κύματος, τρίξιμο ακούγεται και η πόρτα σαλεύει.
Των ονείρων η συνέχεια αναμφίβολη
και η όψη μεγαλεπήβολη.
Σταθείτε μια στάλα,
όταν μιλάτε όλοι μαζί δε σας προλαβαίνω.
Αργά τη νύχτα λοιπόν,
όταν κανείς δεν απλώνει ρούχα στο σχοινί
τράβηξα με μιας δυο μανταλάκια
καυτή ηλιαχτίδα να κρεμάσω
και χωρίς απόδειξη χειροπιαστή
βρίσκομαι καρδιά με καρδιά εμπρός σας
σαν σύννεφο αραδιασμένο σε ξένο οικόπεδο.
Η αϋπνία βλέπετε με κρατάει μακριά από τη βοή
και όταν η ψυχή μου στάζει μέλι
μόνο οι μέλισσες γυρίζουν το κεφάλι.
Εσείς, ατάραχοι από το γεγονός,
φυσικά λησμονείτε τα μυριάδες κύματα που σπάνε
ξανά και ξανά στο βράχο της αιωνιότητας.
Χωρίζοντας σε εκατομμύρια χιλιάδες κομμάτια τη ζωή.
Έτσι, ξανά και ξανά το ταξίδι ξεκινά.
Ακόμα κι αν το αρνείστε
ακόμα και αν δεν το δέχεστε
ακόμα κι αν το άγνωστο φοβίζει
όταν το τρίξιμο της πόρτας ακουστεί
παλεύεις με νύχια και με δόντια να ισιώσεις το στρατί