Τι είμαι εγώ, το ανύφαντο μυρμήγκι
σαν κουκίδα στο απέραντο να ψάχνω; αέρα.
Θάρρος μικρή αραχνοΰφαντη
κάποιας φωνής οι λέξεις με δύναμη κατακάθονται
στο δικαιωματικό της ζωής μου χώρο.
Σχεδόν απόγευμα και η αρρώστια του χώματος
σαλεύει στον οίκο του μυαλού μου απέραντη.

Ποιοι είστε εσείς, ιππότες ντυμένοι,
βάναυσοι των δικών μου καιρών
άφιλοι, τάχα μου προστάτες;

Πάει καιρός από την πρώτη άνοιξη
και είμαι σίγουρη πλέον
η πίσω όψη της πεταλούδας
αποτυπώνει αιώνια το μίσος της κάμπιας
που δεν κατάφερε ολοκληρωμένη να πετάξει
και ίσως αυτός να είναι ο λόγος
της μαζικής επίθεσης στους ζωντανούς.