Η σονάτα του ακανόνιστου
του απειροελάχιστου
αυτό,
τ’ αγρίμι
που τριγυρίζει το μυαλό
διαλύοντας τη σάρκα
και προσπερνά
δήθεν αθόρυβα
απ’ τους κροτάφους
διεισδύει στα εξαπτέρυγα
σύμπαντος κόσμου σου,
ανακατεύοντας εξόχως
αίμα,
αρχέτυπα,
φωτόδεντρα και φτέρες
βυθίζοντας Ναύπλιο και φλέβες

και εμείς έκπτωτοι αστοί
μαγεμένοι, πηγαίνουμε στα κλαδιά του να πνιγούμε.