Ξέρεις, υπάρχουν στεριές, που δεν είδαν ποτέ τους καράβι.
φάροι που ανωφέλευτα ρίχνουν, στο πέλαγος, το φως

ξέρεις υπάρχουν λαοί, που ερίζουν, για λίγο σιτάρι
και πεθαίνουν απλά ,για μια ανάλατη, χούφτα νερό,

ξέρεις υπάρχουνε μνήμες, που ξορκίζονται, μόνο με αίμα
κι υποτέλειες φριχτές, που υποκύπτει, ακόμη κι ο νους

ξέρεις, υπάρχουν παιδιά που Θεός, δεν τα στέργει κανένας
κι όλο είδωλα φτιάχνουν πλαστά, από ψίχα ψωμιού


κι όλο διστάζω, να πω όσα έχω,στο εντός μου θαμμένα
είναι καιρός, που φοβάμαι να ζω, μα ζω
και υπάρχουν φορές, που να κλαίω δεν μπορώ για κανένα
κι είναι αυτό, κι απ’ το θάνατο πιο οδυνηρό

Ξέρεις, υπάρχουν στιγμές, που βύθιζομαι μέσα στο λάθος
και ζητώ παραθύρι, ν’ ανοίξω ,να πάρω,να πάρω πνοή

ξέρεις υπάρχουν ειδών,ειδών μοναξιές, και τις βίωσα με πάθος
έλα μαζί μου ,αν θες, στο ταξίδι, που δεν έχει αρχή

ξέρεις, υπάρχουν αγάπες, που εγκλωβίστηκαν μέσα σε έλος
όρκοι που διαψευστήκαν, πριν καλά, καλά εκστομιστούν

ξέρεις λένε, οι ελπίδεςσυνήθως- πεθαίνουν στο τέλος
κι άλλες που ξεψυχάνε, προτού να ανδρωθούν

κι όλο διστάζω, να πω όσα έχω,στο εντός μου θαμμένα
είναι καιρός, που φοβάμαι να ζω, μα ζω
και υπάρχουν φορές, που να κλαίω δεν μπορώ για κανένα
κι είναι αυτό, κι απ’ το θάνατο πιο οδυνηρό