Ο χρόνος με, οδηγεί, βήμα - βήμα
κι θάλασσα κιαυτή με παίρνει κύμα- κύμα
μακριά από όσα ορέχτηκα
κι απ’ όσα ονειρεύτηκα
που μείναν στην αρχή και στο ξεκίνα
μα χαίρομαι που πρόλαβα ωστόσο
στη μνήμη μου, ό,τι έπρεπε, να σώσω
για να μπορώ, να, επαίρομαι
στη λύπη μου, να χαίρομαι
πως τα ζησα να λέω έστω για τόσο.
Μιλώ απ’ την απόσταση του χρόνου
και σαν σκιές να με περικυκλώνουν
τα όσα δεν τόλμησα
τα όσα ναι ξεστόμισα
σ’ ανθρώπους που κακώς εμπιστευόμουν
τα λάθη μου άγρια θάλασσα
μα τίποτα δεν θ ‘άλλαζα
τα πέρασμένα ανάλλαχτα, οπότε…
ίσως μονάχα αν ήξερα
πως έρχεται το ύστερα
να ζούσα μ’ άλλην ένταση το τότε.