Έβαζα σ’ όλη τη ζωή προτεραιότητες
τα πάντα ήθελα να τα ‘χω σε μια τάξη
τα θέλω μου όλα, τις φοβίες, τις ματαιότητες
και τα σκληρά και τα «μη βρέξει και μη στάξει»

Δεν κοίταζα ποτέ πως τρέχει το ρολόι μου
μήτε υπολόγιζα το αιφνίδιο, το μοιραίο
κι έκανα όνειρα πολλά, πάνω απ’ το μπόι μου
νόμιζα αιώνια πως διαρκεί το ωραίο

Μα έρχεται η ώρα που καθένας παίρνει είδηση
ότι αλλού, αλλού βρισκόταν η ουσία
μες στην ψυχή και μες στην καθαρή συνείδηση
κι ας μην της δώσαμε ποτέ μας σημασία

Κι έζησα έτσι με τον μύθο ή την ψευδαίσθηση
πως ό,τι θέλει ο άνθρωπος το καταφέρνει
πως ενεργεί με της αθανασίας την αίσθηση
ενώ δεν ξέρει η στιγμή ποτέ τι φέρνει