Ω! Θε μου πόσο όμορφη ήταν εκείνη η ξένη
Άλλαζε παραστάσεις ήσυχη
σεργιανώντας ένα μικρό έρωτα
Το φιλί της άνεργο
Η αγκαλιά της μια απέραντη παραλία
Η όψη της ατραγούδιστη…

Κι εγώ
φειδωλός και παγερός σα ρακένδυτος Χειμώνας
τριγυρνούσα στο κατώφλι του Αυγούστου
μ’ έναν μπαλωμένο σάκο γεμάτο όνειρα
να μου βαραίνει τις πλάτες

Κρίμα
Ούτε ένα ανάγλυφο χαμόγελο δεν έβγαλα να δώσω