Πολλές φορές, αργά το βράδυ,
φωτογραφίες σου κοιτώ,
που μου χαμογελάς,
σε κάποια πόζα θερινή
ο ήλιος σε φωτίζει,
δεκαοχτούρες κι άλλα πουλιά σού τραγουδούν
κι είναι τα χέρια σου τόσο μα τόσο προσιτά −
να, έτσι λες θα κάνεις και θα με χαϊδέψεις·
έπειτα θα με πάρεις μέσα στην φωτογραφία,
εκεί που η μάνα μου έλεγε «χαρά θεού».

Και ω, τι μέθεξη, τι ευεξία
στο κοίταγμα και μόνο μιας εικόνας σου·
πόσο μα πόσο χαίρομαι,
λίγη ομορφιά αντλώ απ’ τη ζωή
και λάμψεις διατρέχουνε θαρρείς τους τοίχους
σαν να ’ναι αντικαθρέφτισμα χαμόγελου θεϊκού.

Το δώμα γύρω,
τα ράφια όλα της μουντής βιβλιοθήκης
γεμίζουν με χαρούμενα πουλιά
βαλσαμωμένα.