Φευ της βροτείας, ποι προβήσεται, φρενός;
τι τέρμα τόλμης και θράσους γενήσεται;
Ευριπίδης (Ιππόλυτος)

Ο αγέρας μού πήρε τα φτερά,
ο ήλιος τά ‘λιωσε
κι άκουσα το γλαυκό να κλαίει σιγανά

Χρόνια πριν πολλά κι αιώνες αρίφνητους, γενιές,
βρήκα έναν άγγελο•
πεταμένος σε μια γωνιά,
μου είπε:
τι τα θέλεις, αδερφέ•
πάντα εμείς θα τα πληρώνουμε
τα καμώματα της ελπίδας των άλλων•
πρέπει εμείς• αυτές τις αμαρτίες

Και ξεψύχησε•
και του ‘κλεισα τα μάτια•
τα φτερά του ασπάστηκα

Προχτές, άκουσα,
αναστήθηκε,
ζητάει σύνταξη αναπηρική
και κάτι ένσημα
ερήμου
βίου,
σεμνότητος, ταλαι-
πορείας,
ώρας νυχτερνής
και εμπορίας θυμάτων και σιγής

Χτες, τον είδα ξανά
περπατώντας• από μακριά,
μόλις μ’ είδε, άλλαξε
τροπάρι, πεζοδρόμιο και πορεία,
να μην διασταυρωθούμε
και ξυπνήσουνε
τ’ αποθαμένα