Ξεράθηκαν τα χείλη μου παραμιλώντας ευχολόγια.
αστρονομικοί αριθμοί στη δεκάτη με ζαλίζουν ευχές
δέκα κοιτάνε ένα αδειασμένο κακό
-απόντα άπαντα-
οι ευχές πρέπει να μπουν σε σειρά αμέσως,
να μπουν σε σειρά επειγόντως.
η ζητιάνα μέσα μου εκλιπαρεί
για ψίχουλα.

διασαλεύω την τάξη Σου και τρομάζω.
αλλά, υπομονή, ο χρόνος προβλέπει,
λίγο ακόμα και θα επαληθευτεί η εξίσωση.
θα σμίξω όλη τη χολή μου με δάκρυα δέκα
ήρεμα – θα βγει η εξίσωση.
σκάβω το λάκκο μου ψέλνοντας επικήδειους.
εντολή μου, το κακό να εξέλθει.

ο τίγρης στο στόμα σου,
ρουφηγμένο δάκρυ στο
στομάχι έχω ένα ζώο που κοιμάται,
παίρνει αίμα απ’ την καρδιά μου
κι έπειτα κοιμάται, το ζώον,
κοιμάται το δίκαιο — το τρέφω
απ’ την Αρχή το παραμύθι.

μετά τη δεκάτη υπάρχω παρελθούσα.
ελπίζω για να κλαίω.
κλαίω για να ελπίζω.

μα εξισώνομαι.