Μπερδεμένες περιπτώσεις οι λέξεις μου.
έχουν μια εμμονή να σκάβουν σε εντόσθια
και μετά, σαν να ’χουνε δει κανένα φάντασμα,
τρομάζουν απ’ τα πράγματα οι λέξεις,
μοιάζει με άρρωστο παραμύθι όπου
στον τρόμο της όρασης η ψυχή είναι πάντα αθώα,
κυκλοφορώ ξυπόλυτη στο στιβαρό σου μπράτσο
δρασκελώντας αρτηρίες:
κοκκινίζω εύκολα δίχως συνέπειες.

απ’ τους χάρτες μαθαίνω τον τρόπο να συγχωρώ.
μοιάζει με άλμα προς το μέλλον,
αδιαφορία για το μέλλον μάλλον
η υπερβολή της αθωότητας.

προχωρώντας -σαν κι εσένα- κλέβω κάτι.
μοιράζομαι.