Θα ραγίζει τα βουνά
η καρδιά μου που πονά,
η καρδιά μου που πονά
σαν θρηνώ τα δειλινά.

Με παράπονο πικρό
μαύρη μοίρα σε ρωτώ.
Μαύρη μοίρα σε ρωτώ
με παράπονο πικρό.

Τι έχω φταίξει και τυραννιέμαι
κι είμαι θύμα μες στη ζωή
και περπατάω μ’ αυτό το βήμα
χωρίς ανάσα, δίχως πνοή.

Θα ραγίζει τα βουνά
η καρδιά μου που πονά,
η καρδιά μου που πονά
σαν θρηνώ τα δειλινά.

Αντηχεί σαν κεραυνός
ο δικός μου στεναγμός
και βογγούνε τα βουνά
σαν θρηνώ τα δειλινά.

Με παράπονο πικρό
μαύρη μοίρα σε ρωτώ.
Μαύρη μοίρα σε ρωτώ
με παράπονο πικρό.

Που να τραβήξω και που να πάω
πως ξεφύγω για να σωθώ,
δεν έχω τώρα σκληρή μου μοίρα
άλλο κουράγιο ν’ αντισταθώ.

Θα ραγίζει τα βουνά
η καρδιά μου που πονά,
η καρδιά μου που πονά
σαν θρηνώ τα δειλινά.