Αγάπα με
όσο κρατάει ένα τσιγάρο
ώσπου να φύγω, να σαλπάρω
και σ’ άλλα πέλαγα να βγω
και κράτα με
σα θησαυρό, για λίγο μόνο
σαν ένα φάρμακο στον πόνο
που τ’ ανακάλυψα εγώ.

Εραστές της μιας βραδιάς
που οι δρόμοι τους χωρίζουν
όλα χάνονται για μας και
όλα μέσα μας ελπίζουν.

Τα μάτια σου
σαν δυο παράθυρα που φέγγουν
να χαιρετάς αυτούς που φεύγουν
με το μαντήλι το λευκό
κι ο έρωτας
ένα παιδί που δε γνωρίζει
τι είναι δικό του, τι χαρίζει
κι όλα τα τρώει στο λεπτό.

Εραστές της μιας βραδιάς
που οι δρόμοι τους χωρίζουν
όλα χάνονται για μας και
όλα μέσα μας ελπίζουν.