Δεν κλείνω μάτι, πανάθεμά τη,
δεν με χωράει πάλι απόψε το κρεβάτι.
Πάλι θυμάμαι και δεν κοιμάμαι,
άδειο το σπίτι, πάλι απόψε μόνος θα ’μαι.
Δεν κλείνω μάτι, πανάθεμά τη.

Δες καμώματα ξημερώματα,
δες μαλώματα σ’ άδεια στρώματα.

Κι αυτή τη νύχτα θα με παιδέψει
και στο μυαλό μου θά ’ρθει πάλι ν’ αλητέψει.
Μόνος μιλάω, παραμιλάω,
τι μου ’χεις κάνει κι όλα σου τα συγχωράω;
Δεν κλείνω μάτι, πανάθεμά τη.

Δες καμώματα ξημερώματα,
δες μαλώματα σ’ άδεια στρώματα.