Το παλιό μπαστούνι
κι η ομπρέλα σου
κρεμασμένα στην είσοδο
πίσω απ’ την πόρτα,
σαν ξόβεργες ακίνητο
έχουν κρατήσει τον καιρό,
πίσω στην ηλικία εκείνη, που ακόμα
μπορούσες να τα χρησιμοποιείς
Και αυτήν φορώντας τώρα,
μ’ επισκέπτεσαι συχνά
κάθε φορά που πέφτει πάνω τους
το βλέμμα μου.
Εξ άλλου γι’ αυτό το στιγμιαίο ξεγέλασμα
τα κράτησα
Να με καθησυχάζουν κάθε τόσο
πως μόλις έχεις φθάσει τάχα
Ότι περπάτησες μες τη βροχή
και ήρθες μόνη τόσο δρόμο να με βρεις
Να δεις από κοντά το νέο μου σπίτι.