Οι μέρες κράταγαν πολύ
κι οι νύχτες δεν περνούσαν
κάπου αλλού ήταν η ζωή
και άλλοι μου τη ζούσαν.

Δεν ήτανε για τον καρπό
εγώ είχα φύγει ήδη
την πόρτα πάλι θα 'βρισκα
κι ας μην υπήρχε φίδι.

Εγώ το μήλο το 'φαγα γιατί ήθελα να ξέρω
να νιώσω τι θα πει μπορώ και τι σημαίνει φταίω
να αγκαλιάσω είχα παιδιά και μάχες να νικήσω
τη ρετσινιά που μου 'βγαλαν να μην τη συνηθίσω.

Μόνο να λέτε ξέρετε
δεν έχω τον Θεό μου
ξεχνάτε πως σας έφτιαξε
το ρίσκο το δικό μου.

Κι όσο χτυπάτε μια ζωή
πως βγήκα απ’ το πλευρό του
εγώ το χέρι θα κρατώ
του κάθε αιχμαλώτου.