Εκείνη την παλιά ντροπή
στα πόδια σου γονατιστή
με τα μαλλιά σκουπίζω
κι όσο μου απόμεινε κορμί
θα το καρφώσω στην ψυχή
ολόκληρη να ελπίζω.

Μαζί σου αναστήθηκα
και τη φθορά μου γδύθηκα
για να φορέσω εσένα
στα χρόνια μου τα ανήθικα
Μαγδαληνή κοιμήθηκα
και ξύπνησα παρθένα.

Στις πιο κρυφές μου προσευχές
κρατώ κερί στους μαθητές
λαμπάδα στον προδότη
εγώ που σ’ έχω δει να κλαις
και σαν παιδί γονιό να θες
θα σ’ ακουμπήσω πρώτη.