Τα όνειρα, η ζωτική λειτουργία.
Και γύρω οι άνθρωποι σαν τελευταίο σημείο.
Για το δι' ευχών και τέρμα.
Τα κρύα πράγματα ζουν
κι έχω αντέξει να 'μαι αρκετά δροσερός.
Όμως τώρα αναγκάζομαι να κάτσω πλάι στη νύχτα σου
που όλο αναχωρεί απ’ τα λίγα.
Μ’ ένα μικρό πανί κι ένα ξαναμένο σπλάχνο.
Και μας αγνοεί η επιείκια, κι όλα τελειώνουν.

στὸ ὄνειρον
στὸν ὄλεϑρον
ὦ γυναῖκα τῶν δακρύων
ὦ φρέαρ