Είμαι κάποιες γριές,
η ασχήμια που τινάζεται απ' το πρόσωπό τους
αίμα από ρουθούνι
μας πλημμυρίζει
βρώμα και θάνατος.
Βρώμα και θάνατος
αυτά είναι τα μπιχλιμπίδια μου
γι' αυτά κομπάζω στον κόσμο
στον κόσμο που τρέχει ξοπίσω.
Και λύπη,
λύπη για όσους καίει ο έρωτας
το μεγάλο μαράζι
που κλαίει, βουβό σαν υγρασία
σκεπάζει τα πάντα
τις χαμένες αγάπες
που σκάνε μια και τόσο
που τις παρατάς και πάνε.
Είμαι κάποιες γριές,
που παράτησαν τα νιάτα τους
και πάνε.