Οι λέξεις μετρούν τα βήματά μου στο σύμπαν
αθόρυβα γλιστρώ στην εσωτερική γκρίνια του απρόβλεπτου
εκεί, στο δάσος με τα αποκαΐδια
ζεύγη από αλάτι και παραισθήσεις οι κινήσεις των ματιών μου ναρκοθετούν το νέο αύριο
τραβώντας υποζύγια απέναντί μας κι απέναντι στις μοίρες που μας εξουσιάζουν
αλήτικα οι εντυπώσεις με συντροφεύουν κι έχω τη γεύση από καμένη σάρκα στα μάγουλα
εκκωφαντικά πλέον, τοποθετώ στο κατώφλι της αναβολής τις ανάσες μου
παρασύρομαι ξέφρενα στην εξατομίκευση του κάθε μας ονείρου
η ξαστεριά πια δε με αντέχει δεκαεννιά και δεκαεννιά έτη.