Ο αέρας μυρίζει βενζίνη. Στέκομαι σαν ένα κατόρθωμα που εξασθενεί σταδιακά από ’κείνη την ημέρα. Κάποιοι, απολιθώματα στο πέρασμα του χρόνου ταξίδεψαν σαν άδειες σακούλες. Κρατούσαν το νήμα της εξέλιξης μα παρέδωσαν λαμπρά ψέματα. Απελπιστικά ονειροπόλοι μέσα σε κιβώτια αλαζονείας και με πρόσωπο στραμμένο στην ανατολή. Άλλοι, σαν κλέφτες αλίευσαν μουσικές έτοιμα χείλη και πίνακες από τη στοίβα των ονείρων. Σε πικραμένες Κυριακές ζητούσαν να ξεσπάσουν, ασθενικά, έξοχα, καταστρέφοντας παλαιά ίχνη με σημερινή ημερομηνία αγοράς. Τόσο αφελείς που λεηλάτησαν σώματα νεκρών, λίγα μόλις μέτρα μακριά.
Κάπνισα για τελευταία φορά βουτηγμένος σε χαρτιά και αιώνες. Ένα ζευγάρι γυαλιά που έμειναν κρύα. Κι εγκαύματα, η φωτιά σαν ελπίδα. Το χρώμα της ζεστασιάς ας μας αφανίσει.

στη σκιά
ο ήλιος
αλλάζει έκφραση
έχοντας ήδη φωταγωγήσει
σωρούς ως τα γόνατα

ανάβουν τα φώτα
τα μάτια σου δεκατέσσερα