Άφησες τη πόρτα σου ξεκλείδωτη
τον όγκο και τα χρώματα
τη χασούρα σου ψάχνοντας για τύχη.
Με την ίδια οικειότητα συμπεριφέρσου μου πάλι
όλο φασαρία και γέλια
αντίο-αντίο
ξέχωρα απ' το χρόνο και την απόσταση.
Πες τους να έρθουν να βοηθήσουν
να ανοίξουν δρόμο με τους υποκόπανους
μα δεν πρέπει κανείς τους να μπει
εκεί όπου έβγαλα το πουκάμισό μου.
Εξήντα δύο συρτάρια κλειστά
είκοσι χρόνια σιωπής
κι αφού γδυθώ θα ντυθώ ξανά
συμπιέζοντας το μυαλό μου.
Φοβάμαι την ανυπομονησία του αίματος
φοβάμαι μη βραχείς
φοβάμαι να πω αυτά που σκέφτομαι.
Θα βγάλω τα μάτια μου με το στυλό που γράφω.