Ήσουν μια ησυχία,
που βρέθηκε στην άγρια πλευρά από λάθος
μου ‘λειπες
και βρήκα το κομμάτι σου ήμερο,
απαλλαγμένο
από τα βάρη της ανάγκης
τα βάρη,
που σε κρατούσαν σε πικρή ασφάλεια.

Χάρηκες πως με γνώριζες,
καθώς με είδες να στέκομαι μαχαίρι
και να χωρίζω το δρόμο
αμέσως είπα ψέματα
δε σε θυμόμουν,
σε δάγκωσα δίχως μια σκέψη.

Έμπηξα τα δόντια βαθιά γερά
απάνω στο βυζί,
που πέρσι χειμώνα με τάισε στη ξέρα
κοφτά ψυχρά, σου πήρα τα χρόνια
τα χρόνια,
που γράφανε ζήτω.

Μάτια κλειστά,
κατάπια το αίμα ζεστό ζουμί φρέσκο
τίναξα από πάνω μου την αρρώστια σκόνη,
τα χείλη μου γύρισα από την ώχρα
βαριά τριαντάφυλλα κόκκινα
όσο πέθαινες,
άνθιζα
είπα να μη σου κλάψω δάκρυ
σε ξέχασα
όπως ξεχνά η ζωή το θάνατο.