Όπως σε αγαπάω σου λέω θα ζήσεις και θα ζήσεις
χωρίς να ξέρεις πώς είναι
να πεθαίνεις κάθε πρωί.
Θα ’πρεπε να μας πυροβολήσουν.
Έρχεται ωστόσο
ό,τι μας ερειπώνει
με την παρηγοριά των προαστίων.
Επανάληψη, παύση, φιλοδοξίες.
Να πάμε προς τη θάλασσα
τις αποικίες
κυνηγημένοι από ένα άδειο λεωφορείο που κουδουνίζει
και κουβαλάει ξυλιασμένα τα πόδια σου
και κουβαλάει τον δρόμο
που γυρνάει στο μυαλό σου
μια παιδική κούνια, μια μεμβράνη
από συμμαθήτριες ξέφτια
νεκροταφείου.
Όπως σε αγαπάω βρίσκω τον θάνατο.
Φυλαγόμαστε λίγο
είναι καιρός να νοιαστούμε
μα πως; εγώ που κοιταζόμουν δεν έβλεπα
τη ζέστη κάτω απ’ το πουκάμισό μου κι έκλαψα
υπό τη σκιά των αθηναϊκών τοτέμ
με τα χέρια μου να σπρώχνουν στις τσέπες
ανάξιος στο μισόφωτο να δω ή να μιλήσω
κι όλα πια
τυχαίναν ερμηνείας.
Όπως σε αγαπάω μπορώ και χαρίζομαι.
Ας γίνω εξήντα
κι οι λέξεις χιλιόμετρα
δάκρυα διάρκειας
παρά ελευθερίας
σχέδια κενής συνθήκης
δεύτερη, τρίτη γέννηση: ένα πραγματικό τέρας
γεμίζει τα ποτήρια μας
μας ταπώνει το στόμα.
Όπως σε αγαπάω με αποστρέφεσαι
με τα χαμένα σε αγαπάω
ένα κερί είναι τα μάτια
κι αυτό με διέσχισε.