Τα δάκρυα είναι, αξιοθέατα φθινοπωρινής γης. Το σήμα κάθε ματιάς
φορτωμένο, μυστήριο δήθεν ερωτισμού, με υφασμάτινα φτερά και
ομολογία θλίψης. Τα ολόκληρα δεν έρχονται, το όνειρο αναβληθέν.
Το παρελθόν κατασκευασμένο· λυπηρόν εξόδιον ντροπής.

Πώς θα πούμε ο αέρας μας μεγάλωσε;
Δεν υπάρχει ενοχή για έναν ζεστό αγκώνα, για τα άθεα υπνωτικά χείλη.
Φωνές εμπιστοσύνης τύμπανα· η άνοιξη μιας μυστικής θάλασσας.

Με συνοδεία κρουστών:
οι αισθήσεις πεθαίνουν

Με ήχο· κατά τους ευλογημένους μήνες Απρίλιο και Μάιο θα ‘μασταν
ένας άνθρωπος με κάτασπρη κατάθλιψη σοβαροτάτη. Με ξεφωνητά.

Αυτή είναι η άνοιξη στα δικά μας πρόσωπα, αυτή είναι. Πληγώνει γιατί
δεν μπορεί να αμυνθεί. Μα εσύ έχεις φύγει με ήχο σε ένα τόσο όμορφο
πρόσωπο. Μ’ ανακούφιση ζώου. Δεν ήσουν εδώ όσο το ζούσες, δεν μιλάμε
γι’ αυτό. Για προφύλαξη. Δεν είσαι εδώ κι αυτό είναι όλο για να ξαναβρεθούμε
όταν θα είμαστε γέροι πια.

Σε ψάχνω. Είμαστε όπως και στα νιάτα μας, γέροι πια. Σε ψάχνω.
Γιατί θα σε κοιτάξουν οἱ μισοῦντές σε ἐν μέσῳ τῆς ἑορτῆς σου. Μ’ ανακούφιση ζώου.
Σταματά η σιωπή, σταματά η φωνή και ζεις, αν με αφήσεις. Όμοια με όνομα.
Κραυγής αίματος όμοιο· αδέσποτων αγαπημένων αίμα· σε τόπο ξένο η πόρτα μου
χάνεται. Είναι δύσκολο, άστο σε μένα που με καίει και τί να αισθανθώ;

Ναι, θυμάμαι άγγιξες, έμοιασες η τρέλα μου. Άγγιγμα, ναι αυτή ήταν η ροή.
Έτρωγαν όλοι. Ακάλυπτα. Με σάλια. Να φαίνεσαι όπως σε φαντάζονται.
Ακάλυπτα. Οι Μουνούχοι πολλοί, τους υπολόγισα. Οι Εργένηδες άνω των χιλίων.
Πολλαπλάσιες οι παντρεμένες Πόρνες. Τετράποδες περιφέρειες, χοντροκοπιές σε
κοινή θέα. Ωραία τα όργανα, τα έντερα σαν κρεατόπιτα. Πόνος και γαρύφαλλα
ταιριάζουν σε καρπερά καπούλια. Αγάπη μου τη νύχτα σε ψάχνω να σταματήσεις
τη νύχτα. Εχθρέ μου κρώζοντας μια νότα χάλκινη, κρώζοντας χάλκινα σε παρακλήσεις,
με νύχια μην αστειευθείς. Έχουμε φτάσει στον Κοινό Άνθρωπο, στα θετικά πράγματα
που σκόπιμα παραμελήσαμε τόσο καιρό. Παραμένει το ανεκπλήρωτο του ποιήματος·
να εξαφανιστώ.

Του παρελθόντος τούτος ο όγκος. Και φούντωνε και σπάραζε ο κόσμος.