Εσένα πρέπει να σκεφτώ αγάπη μου. Σε έχω αφήσει ξυπόλητη
να περιμένεις στο διάδρομο. Μήπως κρυώνεις; έχεις ανάγκη για
μια πραγματικότητα. Σύντομα λοιπόν εδώ σε ένα δωμάτιο
ξενοδοχείου ένα πρόωρο συμπέρασμα είναι πως είμαστε ένοικοι
στην πραγματικότητα προσμένοντες την απροσδιοριστία των
πολλών ημερών. Δανειζόμαστε τα πιο σπάνια βιβλία λόγω της
περίστασης. Παρ’ όλα αυτά μπορούμε να κρυφτούμε στη
βεράντα γιατί δεν είμαστε συνηθισμένοι στην ανάκριση κάτω
από την ίδια στέγη.

Ας κάνουμε πυρετό και να γρατζουνάμε σαν λουλούδια
που φαντάζονται τον εαυτό τους μακριά από την
ασχήμια. Η πραγματικότητα, αυτό το μυαλουδάκι που έχουν
οι κάμπιες. Η κοινωνική ζωή απλώνεται πάνω απ’ τη πόλη σαν
ταπετσαρία γελοιότητας. Η πραγματικότητα μας έχει μάθει να
καταβροχθίζουμε ακουμπώντας το πετσί και το κόκαλο κάτω
στο χώμα. Νικημένα, νικημένοι ζητάμε συμβουλές αρνούμενοι
την αποτυχία, αρνούμενοι τη παντοδυναμία του χαμένου.

Οι γιατροί είναι λωποδύτες και τα νοσοκομεία γεμάτα σώβρακα
με ατέλειωτη διάρροια και περίεργα στραβωμένα χαμόγελα.
Ο θάλαμος που περιμένει να μας δεχτεί είναι γεμάτος σαπούνι,
οι νοσηλεύτριες γρυλλίζουν αντί να ονειρεύονται κι όταν πέφτει
η νύχτα τρυπώνουν στο δέρμα προσπαθώντας να ξαλαφρώσουν
από την ένταση της ημέρας. Τρυπώνουν στο δικό μας δέρμα για
να βρουν καταφύγιο.Τι χυδαιότητα. Ω ψυχή μου ζαλισμένη! Ω πονεμένο μου σώμα!

κάθε νύχτα μαζί μου σ’ ένα σώμα
οι εραστές πανομοιότυποι
στην αθλιότητα του κρεβατιού
πως χαίρονται τα χείλη σου
νεκρά και καμαρώνουν