Γράφω για τη πρώτη γυναίκα, εκείνη που μ’ αγάπησε
πως έκρουζε καθώς σκίζονταν τα νύχια της
ασήμι γίνονταν τα μάτια της σφιγμένα απ’ το πόθο και τη καρτερία
ανεμώνη ζυγαριά λαθεμένη τρεμουλιαστή γοητεία σκιάχτρου γυναίκα
αντάξιά μου κι αντάξια στην αποτυχία
μοναξιά λουλουδιού στα χέρια μια πλύστρας
καρδιά σκεφτική και γλυκειά, βροχούλα που χτύπαγε
ιδιαίτερα πάνω σε σκαλοπάτια δυσαρμονίας
βιαστικά σάπιζε με τα φύλλα
όμοια με τη νύχτα, τη παγωνιά, την ωχρότητα.
Κι ύστερα οι χτύποι του ρολογιού μαύριζαν τη σκέψη
μαύριζαν και τα βράχια από αναίδεια προς το φεγγάρι
για ένα καράβι που κρύωνε, γυάλινη προσωπίδα βέλος ζεστό
τρυπούλα που μουδιάζει στο στήθος.
Μικρέ θόρυβε, διπλή φωνή
μάταια μετρηθήκαμε
μάταια ήταν τα κοστούμια μας μαύρα κι επίσημα
χήρες οι επιθυμίες μας πέθαιναν λεύκες ψηλές που πέθαιναν
βουίζοντας ενάντια στους ανέμους και ενάντια στη φθορά
αγκάθια πράσινα γλυκά νεαρά βασίλεια άχυρα
η γυναίκα που μ’ αγάπησε ήταν μια άνοιξη
αδιάφορη στη διαδοχή της
έκανε ντους ανάμεσα σε δοκούς ισχυρών συναισθημάτων
χρυσαλίδα διπλά τυφλή στο φως του ήλιου και του χρόνου
ανοικτό τοπίο που καλύπτεται
ποτέ δε μέτρησαν τα δώρα, τα παράπονα οι κλέφτες
σιωπηλά ποτάμια, χωράφια πέτρινα, πέτρα πέτρες
απαλά, χτύπημα χτύπημα
έστελνε το φιλί της σαν ηλιόλουστη μέρα
η αγάπη μακριά στο πέλαγος και στους πυθμένες
αταίριαστη, παράκτια ρύπανση που αναπνέει γλυκά
η γυναίκα που μ’ αγάπησε ήτα ασέβεια
στο περιβάλλον.