Σε κοιτούσα
τότε δεν είχε σημασία εάν μιλούσες ή αν ο ουρανός κυλούσε μέσα μου
φωνήεντα ζάχαρης και πλεξούδες κοριτσιών έπεφταν πάνω στο στήθος μου
το φως αντανακλούσε τραγανό, γεμάτο τρύπες και κομμάτια
από τα σπλάχνα των αγγέλων. Καλυμένα με τέφρα
υλικά οικοδομών σε έκρυβαν κι ήσουν γλαστρούλα σπασμένη
ποιαν ήταν η στιγμή που ευτύχησες
πότε κοκκίνησαν οι δαγκωματιές σου;

Πέρασαν χρόνια
πέρασε και το κρίμα ως τυχαίο γεγονός
οι λέξεις σου συνέχισαν να ακούγονται
να κουμπώνουν ζεστά στα βλέφαρα
έσκαβαν στο δέρμα μου, με διέσχιζαν.
Είπες, είμαστε άλογα που επιβραδύνουν
εμπρός σε ακίδες και περιορισμούς
και σπουργίτια που τρέμουν
από μια σύντομη διαμονή σ’αυτό το άνοιγμα κρύου και ψύξης.
Έλα με λόγια όχι με σιωπή
συνέχισε να φτιάχνεις τις φωλιές σου που ‘ναι πτερύγια
μπρος στην αφαίρεση της ψυχής μου.

Τώρα ξέρεις. Υπάρχουν κι αυτοί οι χώροι
αυτοί οι πίνακες οδηγούν στο σκοτάδι
συνωστίζονται οι σκιές με τη δροσιά σου
αντηχούν οι θύελλες, οι αποχρώσεις, το λαχάνιασμα
σε ώρες πράσινης ησυχίας
σε φυσαλίδες που χωρούν μια άγρια βροχή, τη νύχτα, τα ψέματα.