Γυρνούσες κάθε Κυριακή σε θυμάμαι σα πέτρα
με τον ήλιο κολλημένο στη πλάτη κι ένα σύννεφο
να χαμογελάει στα άδεια σου μάγουλα.

Έμοιαζες με χελώνα στο μαρτύριο της
σε ένα βάδισμα πληκτικής μεταμφίεσης
θεατής σε τραγωδία αναμνήσεων
προσδοκούσες στην ελπίδα μιας μέρας που βυθίζεται
και στο θάνατο που ‘χες επιλέξει.

Μα η γέννα σου δε χώριζε απ’ το θάνατο
ήταν ένα μαύρο πουλί επάνω σε κατάλευκο στήθος
εικόνα Αγίου και προορισμός
ήταν δάκρυα ύπνου
γενναιοδωρία
σα τον όμορφο ωκεανό.