Κι ύστερα πάλι οι διάδρομοι κι οι μνήμες
κάθονταν σα πρασινάδα, πλένονταν
σε ένα συνεχές ταξίδι σκληρής ανακούφισης
το αλάτι και η σκόνη τέμνονταν
σε μια συντροφιά που σε κούραζε
στην απαλότητα στα πετρώματα
στα ρεύματα
στις σκέψεις του ύπνου
στη νύχτα.

Νύχτα έσκυψες και φίλησες τον ουρανό που αισθάνεται
φούντωσαν μπουμπούκια τα σύννεφα, έβρεξε
δροσιές αργοπορίας πάνω στους ίσκιους
η σάρκα
μια χαραμάδα ικανοποίησης
μούσκεψε η στιγμή και τα χρόνια τρικύμισαν
ήσουν η τύψη που ανέβαινε με μυρωδιές απ’ το χώμα
μαζί με τις μπογιές του αγνώστου
ήσουν η φύση στο πανδαιμόνιο.