Έβλεπα το κομμάτι του προσώπου σου που ήταν λευκό σαν επιφάνεια
μικρό ιερό φάντασμα με μια δόση κραγιόν κι ένα αιώνιο σπίτι
σημείωσες πάνω στο μπράτσο σου μια λέξη κι ένα φανάρι που έφευγαν
η απληστία γέμισε το φεγγάρι με βάθος
η αιχμαλωσία μας απορρόφησε.

Ένας ατέλειωτος ήλιος που δύει
αρχίσαμε το τρέξιμο ανάμεσα σε τοίχους και μπουλντόζες που έλαμπαν
τα χείλη μας μουδιασμένα από τη γεύση του πορτοκαλιού και της πτώσης
η αλήθεια έσμιξε με τις λέξεις, ευωδίασαν οι κακοτυχίες μας
οι σκηνές και οι εικόνες είχαν αλλάξει, προσπεράσαμε τη βαβούρα του ορίζοντα
στα μαλλιά μας η δυσπιστία φούντωνε, μιλήσαμε άσχημα
μίλησαν και τα χέρια μας, προσκυνητές από τα μέρη της ζωής μας.

Χλιαρά. Οι νεκροί επιστρέφουν στο θέαμα. Καμία απειλή
απλά η φαντασία τις νύχτες ζωγραφίζει, καίγεται φωνάζει
ας κάνουμε γρήγορα, αυτή η γειτονιά έχει μετάξι
έχει έναν πνεύμονα, δυστυχισμένα μωρά, την ελευθερία που παραπαίει.

Τα μάτια μας χωρίς ίριδα αφήνονται να λικνίσουν ένα σμήνος από τριαντάφυλλα
ξεφωνίζουν άδειοι οι λάκκοι τα μέσα τους, το αίμα μας πιτσιλάει
τώρα μπορεί και να ‘χουμε στεγνώσει αφού η γεύση χάνεται
έρχεται η δύναμή μας σκληρή μες απ’ το στόμα μας σαν σφαίρα
ο καπνός που σηκώνεται είναι ό,τι λατρεύω
κι αυτό το χιόνι, αυτή την ώρα, ολόκληρο και πανέμορφο
είναι υπόσχεση που συμπληρώνεται στα φτερά της ψυχής μας.

Είπες, το ψέμα μας αναζητά σαν άνθρωπος. Τώρα η μανία καταπραύνεται.
Ας φύγουμε νύχτα μαζί με τους εργάτες, ο πόνος λαχταρά να μας βρει
όλα συγκεντρώνονται
ζωηρά κουτάβια μυστηριώδεις πλωτήρες άγνωστα άπειρα κι αιώνια μας αγνοούν
γύρω αιμορραγία.
Ας τρέξουμε.