Κάθε μετά το μεσημέρι,
και με τα φώτα τα σπερνά,
στα ίδια παλιά γνωστά του μέρη,
σαν ένα φάντασμα περνά.

κι ό, τι καιρός, όξω και να ’ναι,
κι είτε βοριάς, είτε βροχή,
βαριά τα πόδια του περνάνε,
σαν αργοκίνητοι τροχοί...

Τα ωχρά του χείλη,με το γένι,
δεν έχουν ήχο πια φωνής:
πούθ’ έρχεται και που πηγαίνει,
ποτέ δεν έμαθε κανείς!

Ήρως, αλήτης, ανθρωπάκος...
Είναι τρελός; Είναι σοφός;
Το ρούχο του, όλο, είν’ ένα ράκος,
-κι έχει τα μάτια του στο φως...