Μέσα στην πέτρινη σιωπή
από το βράδυ ως το πρωί
κι από τα τα νύχια ως την κορφή
στέκεις μαρμαρωμένη

Μια σε μισώ μια σ΄αγαπώ
σ΄ένα δωμάτιο σκοτεινό
δε με χωράει ούτε σκυφτό
όλη η οικουμένη

Μ΄ ένα αόρατο σχοινί
στης κάμαρας την φυλακή
από Δευτέρα ως Κυριακή
το βλέμμα καρφωμένο
Να σου τρυπήσω την καρδιά
ή να σε πνίξω στα φιλιά
τα δυο σου χείλη τα βαριά
που μ΄έχουνε δεμένο

Είναι ο πόνος μου διπλός
από αισθήματα στεγνός
σαν ποιητής αλκοολικός
μοιάζω αφορισμένος
Χρόνια πολλά σε συναντώ
μες τον καθρέφτη όταν κοιτώ
μαζί κι εσύ μαζί κι εγώ
στα έγκατα κλεισμένος

Μες τον λαιμό μου ένας βραχνάς
γυαλιά καρφιά κι εσύ κοιτάς
που σου ΄χει κλέψει τη μιλιά
το τέρας το μεγάλο
Πόσο να κάνω υπομονή
σ΄ αυτήν εδώ τη φυλακή
που 'χω φορέσει σαν στολή
της Πόλης το Εάλω