Ζεστός χαλκός τα μάτια σου
χαράζουν τη ζωή μου,
γυαλί τα μονοπάτια σου
που κρύβουν τη ρωγμή μου.

Τα βήματα αργήσανε
και κάψαν τις ελπίδες,
τελειώσανε τα όνειρα
μαζί και οι πατρίδες.

Μας δέσανε με κόμπο καραβίσιο
πουλιά που δεν πετάξανε ποτέ
κι ας είχαμε το βλέμμα τ’ αετίσιο
μας χώρισαν οι κόσμοι ουρανέ.
Δεν ζήτησα απ’ τη μοίρα το περίσσιο
μονάχα την καρδιά σου στεναγμέ.

Σκληρός καιρός τα χείλη σου
δε δίνουνε συγνώμη
οι μπόρες γίναν φίλοι σου
του χρόνου σταυροδρόμι.

Παλιά σκαριά που άλλαξαν
στου λιμανιού την άκρη
το μπάρκο τους δεν άδραξαν
και ράγισαν στο δάκρυ.

Μας δέσανε με κόμπο καραβίσιο
πουλιά που δεν πετάξανε ποτέ
κι ας είχαμε το βλέμμα τ’ αετίσιο
μας χώρισαν οι κόσμοι ουρανέ.
Δεν ζήτησα απ’ τη μοίρα το περίσσιο
μονάχα την καρδιά σου στεναγμέ.