Περνούν τα σύννεφα, περνούν,
στιγμές που ξεψυχάνε,
πολλά τα λάθη που έχω δει
και ξανακάνω απ’ την αρχή
χτυπούν, πονάνε.

Κοφτές ανάσες στη βροχή
την μπόρα να προλάβω
με το νερό της να πλυθώ
κι αυτά που θέλω να σωθώ,
να καταλάβω.

Τι να σου πουν τα μάτια μου
γκρίζα και σκονισμένα,
βαριές καρδιές τι να σου πουν
μικρές ζωές που τραγουδούν
απελπισμένα.

Περνούν τα σύννεφα, περνούν,
τα χρόνια μου περνάνε
πολλές αλήθειες έχω δει,
πολλές αγάπες έχω πιει
ξυπνούν, γυρνάνε.

Βαριές ανάσες στη σιωπή
αγέρες που τρυπάνε
τα φυλλοκάρδια μιας ψυχής
στο πηγαινέλα της γιορτής
πως με σκορπάνε.

Τι να σου πουν τα μάτια μου
γκρίζα και σκονισμένα,
βαριές καρδιές τι να σου πουν
μικρές ζωές που τραγουδούν
απελπισμένα.