Κάποια δέντρα στο απέναντι πεζοδρόμιο
φαίνονται τόσο όμορφα καθώς σκύβουν
πάνω από εκπληρωμένες επιθυμίες που
ξεχνάω πάντα πως είμαστε ακόμα
στον πυρήνα του υφασμένου λόγου

τόσο βαθιά που δεν υπάρχει καθόλου λόγος
για να ψαχουλεύεις το πρόσωπο σου
παρά μόνο πράξεις αζευγάρωτες
στο υπόστρωμα της πόλης
σαν αντιστίξεις έκθετες σε διαγραφές

ενός δικού μου επικείμενου θανάτου
ισορροπώντας σε πολυθρόνες κουνιστές
παρέα με ποιήματα του Γκρέγκορυ Κόρσο
πίνουμε μπύρα απ’ τα μπουκάλια πριν
ανέβεις στο τραπέζι και τσιρίξεις

για τα δέντρα των ανεκπλήρωτων ελπίδων
εγώ πεθαίνω απ’ τα γέλια