Φώτα παλλόμενα

στήλες κέρινες – ωχρές

οροθετούν περίγραμμα

πόλης που ανασαίνει

στις ώρες των δονήσεων

αιθάλη των ονείρων


αέρινη κίνηση σκιών

σώματα στην άγρια νύχτα

μετρώντας με τη γύμνια τους

τις μοναξιάς ναυάγια


ανοίγουν πληγές στο δέρμα

που ενοικούν από συνήθεια

σαν άγγελοι απόκληροι

στη σαγήνη της γοητείας

μια μυρωδιά θανάτου

που κοστολογεί τις σάρκες


[ Άραγε πόσα δύναται να δεις τα βράδια,

όταν το φως της μέρας εντέχνως κρύβει; ]