Ήτανε κάποτε κάποιο νεαρό παιδί

κοίταζε με προσοχή τα μαραμένα δάχτυλά του

Αδέξια προσπαθούσε έξω από ένα σπίτι κλειστό

να επουλώσει τη διάχυτη απουσία χώρου

αυταπάτες τρέφοντας για μια πιθανή επιστροφή

εκείνης της μητέρας στη μελαγχολική Τεργέστη

Κρατώ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι

απορώντας πώς μπορεί

να αποσυνθέσει πεταλούδες

όταν έρχεται η μορφή του στο μυαλό μου»