Κάθε πρωί πριν ξυπνήσω η σκηνή είναι εδώ, τόσο
εύθραυστη που νομίζεις θα σαπίσει σε μια ιδέα βροχής

Στην πίσω αυλή προαστίου καίει μια φωτιά γύρω από
αλήτες ενός ματαιωμένου έρωτα

Μοιάζουν με πρόσοψη εκκλησίας σε ένα άδειο χωριό
με σκοτεινά παράθυρα προσμένοντας ποιητές

Τα όνειρα σαν θλιμμένα κοτσύφια ουρλιάζουν για
θνησιγενείς φυσιογνωμίες καρφωμένες σε τεντωμένα σύρματα

Εν ολίγοις, δεν μπορείς να περιχαρακώσεις ποτέ ιδέες
σαν στίχοι γραμμένοι με αίμα κάτω από το χιόνι
ενώ συγχρόνως, θα υπάρχουν εκείνοι που θα τρέχουν
με κάθε είδους αντισηπτικές γάζες κολλημένες να
προλάβουν όλα αυτά που είναι ήδη γραμμένα στα βιβλία

Οι ρόλοι μας έχουν ήδη διανεμηθεί και
αυτό το ποίημα θα προορίζονταν για σένα μόλις
θα ξεχνούσες όλες τις βρασμένες ιδιοτροπίες σου
πριν καταλήξουν να γίνουνε ανάμνηση σε ξύλινο παγκάκι
κοιτάζοντας ανύπαρκτους καταρράχτες από γεράνια