Πριν από αυτό ήταν ο δρόμος κοιμισμένος,

στην αγκαλιά του οι στροφές ξεκουράζονταν

όσο αυτός τυλίγονταν γύρω από χοντρούς λαιμούς.

Τους πιο τυχερούς από εκείνους που

με το δάχτυλο τεντωμένο έδειχναν αυτό


ακριβώς αυτό – τίποτα που δημιουργούνταν συνεχώς

ανάμεσα σε ξανθά μαλλιά σαν το ελάχιστο

άγγιγμα που αστοχούσε ολόκληρο το χέρι

και αυτό ήταν πράγματι μια ατυχία συγκυριακή,

θα λύνονταν μόνο με το κατάλληλο κόψιμο


μόνο αυτό που θα μπορεί να επιπλέει στη θάλασσα ή

σε κάποιο υγρό τουλάχιστον σαν αυτό της μήτρας

σημαδεύοντας την πιο ιερή πράξη που θα φανταζόμασταν

ανάμεσα σε διανοιγμένες σχισμές στο χλωμό δέρμα


Τότε, όλοι οι άνδρες θα βλέπουν το αδέξιο του τέλους

γύρω από πολυθρόνες άδειες ξεχειλισμένες πρόσωπα

γυναικών μέσα στις κρυφές πληγές τους

να ψήνουν μόνιμα λαχταριστές μηλόπιτες


Αυτή ίσως να είναι η σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων

όσο εμείς παραμένουμε αρκετά διάφανοι ώστε

να ξαναδιαβάζουμε τα ποιήματα του Ουίτμαν