Ήταν το κόκκινο φεγγάρι σαν να σκαρφάλωνε

γυμνό όπως οι μαύρες γάτες της ΣανζΕλιζέ

με το κρασί φιλτραρισμένο μέσα σε λόγια αόριστα

για εκείνες τις ανήλικες πουτάνες

βυθισμένες στην ανία ατυχών δηλώσεων


όπως σε έβλεπα μόνο από πίσω

από χθεσινές εφημερίδες και σκονισμένες κούπες

στριφοπλέκοντας στίχους αόριστους

τα μελαγχολικά πρωινά πέρα από νοήματα

ξέροντας πως θα έρθει αργά ή γρήγορα η


ηρεμία που βυζαίνει νέους κατακλυσμούς

ενός ξεσκισμένου έθνους πιεσμένου από χρόνο

σαν να γνώριζαν εκ των προτέρων πως

θα έπρεπε να κάνουν το ίδιο πάντα

τόσο έτοιμοι – τόσο ανθεκτικοί


πιστοί που δεν θα δουν στον χάρτη τον εαυτό τους

παρά μόνο κάτι κουκκίδες-τρύπες που

οι ριγωτές μου κάλτσες θα χαμογελούν

δίπλα στα δελτία ειδήσεων των οχτώ

καπνίζοντας το τελευταίο τους τσιγάρο