Κάθονταν χωρίς να θέλει να κάνει το παραμικρό

στριμωγμένος ανάμεσα στα ποιήματα του

να κοιτάζει τον κόσμο από χαμηλά, στα πόδια

δείχνοντας πάντα προς μια κατεύθυνση αλόγιστη

για εκείνο το τυχαίο προς το πλεόνασμα των δικών τους φόβων

έλεγε πως κάποτε θα τους είχε αντιμετωπίσει

έξω από το λιμάνι της Καλκούτας τυλιγμένος μες στη λάσπη

και μετά πως έπινε μπύρες με τους εργάτες παινευόντανε

όχι για τον ίδιο, αλλά για να μας χαρίσει μια ιστορία

να κρατήσουμε μέσα στα σπιρτόκουτα των αναμνήσεων μας

για εκείνη την απλότητα του που ονόμαζε αγάπη χωρίς

τίποτα άλλο που θα μας έκανε να ανησυχούμε

Και όμως θα μπορούσαμε,

μα αυτό δεν είναι απαραίτητο τις περισσότερες φορές

για πράξεις που διαγράφονται στις διπλές τους κατευθύνσεις

και έπειτα τις ξαναβρίσκεις στην επόμενη στροφή του δρόμου

πάντα αναμένοντας χωρίς να προσβάλλονται

παρά μόνο επιθυμώντας λίγη από την δική του ηρεμία

σαν ένα δέντρο, μια μανόλια ανθισμένη, μια πέτρα λαξευμένη

έκθετη στις ευαίσθητες λεπτομέρειες των ποιημάτων

πιο πέρα από τις λέξεις, πιο βαθιά σε εκείνο το συναίσθημα

που δεν είναι μόνο ένα νόημα ζωής ή

ένας οδοστρωτήρας που περιμένει φιλοδώρημα

για να καταπατήσει όνειρα αργοπορημένα σε αδιάβαστα βιβλία

όσο εμείς καπνίζαμε τα τελευταία μας τσιγάρα

γνωρίζοντας και ας νιώθαμε εντελώς ανίδεοι

διασκεδάζουμε με φτηνές απομιμήσεις της ζωής

Θα είναι φωτεινό το βράδυ,

όταν η αγέννητη μου κόρη στη συντομία του ονείρου

θα διαβάζει ξανά και ξανά τις κιτρινισμένες του σελίδες

κοιτάζοντας μέσα από καπνισμένες πια φωτογραφίες

έναν σκύλο να γελάει στα στενά της πόλης