Άξιοι οι μάστορες που με σεργιάνισαν στην Πόλη μου.
Η μνήμη είναι η μόνη περιουσία μας.
Αυτή που δεν μπορεί να μας κλέψει κανείς.
Το αμανάτι που αφήνουμε όταν φεύγουμε.
Άνοιξα το σεντούκι της να αγγίξω τα πολύτιμα μου.
Βαρύ σεντούκι, πλούσιο, αλλά κι ασήκωτο.
Τα χρέη της καρδιάς ζητούνε μια εξήγηση.
Μια χειρονομία, μια λέξη.
Μια εξήγηση σε εκείνη που με μεγάλωσε,
μ’ ανάθρεψε και με έκανε παντοτινά δικό της.
Κι όμως την απαρνήθηκα.

Ο νους γυρνάει συχνά στο Μπεμπέκ,
στο Ντολμά-Μπαχτσέ και χάνεται
στις γειτονιές του Γαλατά, στο Φανάρι,
στα Θαραπειά, στα δικά μου μέρη.
Εκεί που οι Ρωμηοί ανταμώνανε με τους ανθρώπους
της Ανατολής και της Δύσης,
στα καντούνια και στους ταρσανάδες.
Συνήθειες και τρόποι παράταιροι
που πλέκονται μαζί και γίνονται ένα.
Το μικρό θαύμα των ανθρώπων της κάθε μέρας,
το μεγάλο θαύμα της ζωής.
Που σβήνει τους φόβους αλλά πάντα στο τέλος κάτι μένει,
σαν περνούν τα χρόνια κι έρχονται τα ραγίσματα.
Όταν όμως είσαι παιδί όλα είν’ αλλιώς.

Στα ψαράδικα στο Πέραν
νομίζεις πως η πραμάτεια της θάλασσας
απλώνεται μπροστά σου πολύχρωμη σαν χωράφι.
Πιο εκεί οι παστουρμάδες και τα σαλάμια
που κρέμονται σαν σταλακτίτες.
Είναι κι αυτές οι μυρωδιές απ’ τα μπαχαρικά
που κυριεύουν το είναι σου
κι εκείνη η μουσική που σε τρελαίνει στους μεϊχανέδες.