Εσύ να παίζεις τη δική σου ιστορία,
χορός αγγέλων στου πεπρωμένου τη σφαγή.
Ν’ αλλάζεις όνομα σε κάθε νέο φόβο
που `τυχε να `ναι δίπλα σου το πρωί.

Κι εγώ να παίζω με μιαν άθλια κουστωδία,
φεγγάρια βρωμικα σε βρωμικο ουρανό.
Μικρές λεξούλες που με παίρνει να φωνάζω
σε σάπιους κόλακες που φέρνουν πυρετό.

Κι άλλη μια φορά να διστάζω
κι άλλη μια φορά να ξεχνώ.
Άλλη μια φορά να φωνάζω,
άλλη μια φορά να μη ζω, να μη ζω.

Μου φέρνεις πέτρινα νησιά τα καλοκαίρια,
δρόμους γεμάτους δέντρα και θυμό,
μια ζεστασιά θεϊκή τα μεσημέρια,
άλλες φορές μ’ αφήνεις να ξεχνώ.

Κι ύστερα χάνομαι σε μαύρες παραλίες
τις ώρες που χαράζει.
Φτηνό παράπονο, μίζερες μελωδίες
σε ρυθμό που τους ταιριάζει.

Κι άλλη μια φορά να διστάζω
κι άλλη μια φορά να ξεχνώ.
Άλλη μια φορά να φωνάζω,
άλλη μια φορά να μη ζω, να μη ζω.