Υδράργυρο με τεμπέλικο ρυθμό
θαρρείς της αβαρίας του το βρέφος κουναρούσε
κυμάτιζε το νερό κάτω
απ’ τη σκούρα κουβέρτα τ’ ουρανού

Μες στ’ ομιχλώδες πρωινό
έμοιαζε η αχνή εξάτμισή του με δαδί
που είχε απ’ ώρα μισοσβήσει –
μα σαν να `χε μετανιώσει

ουράνιος Αμοργινός απνεϊστής
στην υποξία του ανάδυση –
μια ανάσα του ν’ αρπάξει περιμένει

Με μια εκτίναξη της φλόγας του
ξανά τον κόσμο να φωτίσει
στην καταχνιά να λάμψει
και να ξαναλαμπρύνει το πνεύμα π’ αναμένει