Κοιμάται κάτω απ’ τις πέτρες
στη ζέση του χώματος απλώνει τις λέξεις του
λειαίνει τις τραχιές προτάσεις
αντιτάσσεται στις εύκολες αναφορές
γέρνει ανακούρκουδα
προτάσσει την παρουσία του
αναμοχλεύει ό,τι θα μπορούσε να τον σβήσει
να τον κλείσει στα σκοτάδια του ασήμαντου
Ο χώρος του δεν είναι περισσότερος
απ’ το χώρο της μήτρας που τον γέννησε
Τη μέρα που θα συναντήσει τ’ όνειρο του
θα κοιμάται όπου λάχει
ο χώρος του θ’ απλώσει ρίζες