Η πομπή εν χορδαίς και οργάνοις
στην εκκλησία πορεύεται
κι εγώ αδιόρθωτος πάλι
δραπετεύω στα σιωπηλά μου τοπία

Ζεστό χριστιανόπουλο της δεκαετίας του `60
επιβαίνω στο λεωφορείο των «40 Μαρτύρων»
σπιθαμή προς σπιθαμή εκκαθαρίζω το πάρκο
κάθε γωνιά του ξανακερδισμένου τοπίου
πουθενά τ’ αγριμάκι που κάποτε ήμουν
ούτε καν στα σκαλιά του ναού
όπου το χνάρι μου δεν μπορεί παρά να άφησα
αν κι έχω ακόμα στα πίσω δωμάτια του μυαλού
συγκεχυμένη έστω
σαν κουνημένη φωτογραφία
την επιβλητική εικόνα της πρόσοψης

Δειλινό του Σεπτέμβρη στ’ Αμύνταιο
και ν’ απειλεί ο ήλιος με δύση