…ἀπό τίς μέρες μου διαλέγω ἐκεῖνες πού χωρέσανε κι οἱ ἄλλοι,
τά μεγάλα παζάρια τίς πολύχρωμες ἀμφικτυονίες
ὅπου χαράζανε οἱ στιγμές τοῦ ἥλιου,
ἀναλογίες καί κυήσεις χρώματα ἐργαλεῖα κι ἀποχρώσεις.
Ἀποχρώσεις κυρίως.
Ἀφοῦ ἡ θάλασσα, μακρινός προορισμός κρατοῦσε ἀπόσταση
ἀπό ἐμᾶς τούς γηγενεῖς τούς πρόθυμους καί τίς αἰτίες της.
Ὅσο διαρκοῦσαν οἱ ἐχθροί μέναμε ἥσυχοι, ἀκολουθούσαμε
τό ἐμβατήριο, ἴδιο πάντα γιά τόν ἀπαραίτητο ἐνθουσιασμό
κι ἔπειτα φυτεύαμε, πουλούσαμε, λατρεύαμε… καρατομούσαμε
κατ’ ἀνάγκη τίς ὁμιλίες μας.
Δέν εἴχαμε προθέσεις ἀσαφεῖς καί ὄνειρα ἐπιλήψιμα, δηλώναμε
τήν ἀδυναμία μας κι ὅταν κάτι ξεχωριστό προέκυπτε, φυγόδικοι
στήν ἀνατολή καρτερικά ὑπομέναμε τούς ἄλλους.
Ἔτσι μάθαμε. Σπουδάσαμε τήν ἀναφυλαξία καί τήν ὑποταγή.
Ἦταν ἀσφαλῶς ἕνας τρόπος νά ἐνθουσιαστοῦμε,
προϋπόθεση ἀπαραίτητη γιά τα περαιτέρω.
Γι’ αὐτό σιγουρέψαμε στόν κόρφο το γαλάζιο
ἀποχρωματίσαμε τίς μυρωδιές τῶν λουλουδιῶν
ταπεινωθήκαμε ρημάζοντας το χῶμα
ἐγγυηθήκαμε τήν ἀμβροσία κι ὑποτιμήσαμε το γυμνό κορμί
τήν εὐτυχία τοῦ νοῦ καί τη σαγήνη τοῦ ἔρωτα,
ἤ τι θά πεῖ ὀμορφιά μες στά χαλάσματα.
Ξέρω πώς θά ζητήσεις κάποτε ἐξηγήσεις
θά ἀπαιτήσεις τήν ἀλήθεια κι ἐγώ θά ἔχω μονάχα ἕνα κίβδηλο ἀνθρωπάκι
νά σοῦ δώσω κάτω ἀπό τόν ἥλιο τόν καυτό πού θά μετεωρίζεται ἀνάμεσά μας.
Θά ἐξαργυρώνεις τα κρίματά μου ἕνα ἕνα στούς ἄλλους
πού πανηγυρίζουνε στίς ἀγορές ἀλαλάζοντες καί ὁπλοφόροι.
Στῶν γυναικῶν τα ἀπελεύθερα στήθη θά ἐπιτηρεῖς τήν προσδοκία τῆς ἄνοιξης.
Δέν ξέρω ἄν ἔπραξα σωστά, ἄν ἡ ἀποστολή μου ἀπέδωσε τ’ ἀναμενόμενα.
Πάντως το τρένο πού μέ ἀφορᾶ σχίζει μέ βία τήν ὁμίχλη,
ἀκούω βήματα, ἀδυνατῶ νά ξεχωρίσω λέξεις
καί το μουντό νά ξέρεις ἔχει κι αὐτό θαυμάσιες ἀποχρώσεις.
Ὅμως ἦρθε ἡ ὥρα μου νά ἀποβιβαστῶ,
ἐδῶ οἱ σταθμοί σάν ἐπιβάτες συνωστίζονται στό πλῆθος
ἡ γκρίζα σκόνη τούς βοηθᾶ νά ξεχωρίζουν
κι ἄς μή μιλᾶμε γιά τόν ἥλιο
σάν φρύγανο καίγεται ψηλά,
ἔτσι γιά νά ὑπάρχει…