«Ο Παύλος πήρε το πτυχίο του, ο Βασίλης τέλειωσε το αγροτικό
όλοι οι φίλοι σου βολεύτηκαν κάπου, άλλοι παντρευτήκαν κιόλας
κι εσύ κοντεύεις τα τριάντα με τα ίδια μυαλά ως τώρα∙
ακόμα μας ποτίζεις πίκρες, πότε με τα αντίθρησκά σου
πότε μ’ αυτές τις ανέκαθεν επικίνδυνες ιδέες.
Άραγε, θα σε δω ποτέ μεγάλο και τρανό, αποκατεστημένο
υγιές και δημιουργικό μέλος της κοινωνίας, νοικοκύρη;»

Χολή και όξος, άλλαξε το αίμα, μάνα, σάπια
τα πεζοδρόμια, ετοιμόρροπες οι γέφυρες
όζουν απ’ το κεφάλι ως τα πόδια εμπόριο, συναλλαγές
ανθρώπινες σχέσεις, τέχνη, παραγωγή
ως και την επανάσταση τη μαγαρίζουν σερπετά
κρυμμένα στις μαύρες πόρτες, θλιβεροί χαφιέδες
πληρωμένος πράσινα νομίσματα ίσως ο φίλος απόψε σε καρφώσει
ο εργάτης μπορεί αύριο να ψηφίσει συντηρητικούς
ή η κοπέλα σου να σε πουλήσει για κάποιον εργολάβο.

Άσε με, μάνα, ακόμα να μην «ταχτοποιηθώ»
ώσπου να πάρουμε το φραγγέλιο στα χέρια…