Θα ταξιδέψω αύριο
στα λιονταρίσια μάτια μου
όλα θα δείχνονται γυμνά
αλλά θα φεύγω
κυματίζοντας καλπάζοντας γελώντας
Στην κόκκινη στολή μου
τα τυρκουάζ φλουριά θα κουδουνίζουν
τα κοχύλια θ’ ακονίζουν τους ανέμους
κι η κουκούλα μου στην πλάτη
για να κραδαίνει η χαίτη μου τα σύννεφα.
Δε θα δίνω πια χρησμούς
δε θα μιλώ για την αλήθεια
Θα έχω το όραμά σου πίσω
-ζεστό και ζωντανό, μα πίσω-
και μπροστά
το αμέτρητο το άχρωμο το κρύο
πιο ανοιχτό από άλλοτε
προκλητικά θα με ζητάει
κι εγώ θ’ αφρίζω θα δαγκώνω
και θα εκπυρσοκροτώ.
Αύριο θ’ αρχίσω απ’ το μηδέν
και δε φοβάμαι
Το έχω ξανακάνει.